កិច្ចការពារកុមារ
កិច្ចការពារសម្រាប់កុមារគ្រប់រូប
- Available in:
- English
- Khmer
បញ្ហាប្រឈម
ពុំគួរមានកុមារណាម្នាក់ ត្រូវទទួលរងនូវអំពើហិង្សា ការរំលោភបំពាន ឬការទុកចោលដោយការយកចិត្តទុកដាក់នោះឡើយ។ ប៉ុន្តែនៅប្រទេសកម្ពុជា ស្ថានភាពទាំងនេះកំពុងកើតទ្បើងក្នុងសភាពធ្ងន់ធ្ងរចំពោះកុមារជាច្រើននាក់នៅទ្បើយ។ នៅក្នុងចំណោមកុមារពីរនាក់ មានកុមារម្នាក់ទទួលរងការវាយដំលើរាងកាយធ្ងន់ធ្ងរ ម្នាក់ក្នុងចំណោមបួននាក់ទទួលរងការរំលោភបំពានផ្លូវចិត្ត និងម្នាក់ក្នុងចំណោម២០នាក់ ទទួលរងការរំលោភបំពានផ្លូវភេទ។ កុមារជាច្រើននាក់ ត្រូវបានគេជួញដូរបង្ខំឲ្យធ្វើការងារ បំបែកចេញពីគ្រួសាររបស់គេ និងយកទៅដាក់នៅតាមមណ្ឌលថែទាំកុមារទាំងមិនចាំបាច់។
នៅកម្ពុជាមានការជំរុញលើកទឹកចិត្តឲ្យរៀបចំច្បាប់ដើម្បីផ្តល់កិច្ចការពារដល់កុមារ ប៉ុន្តែទោះជាយ៉ាងនេះក៏ដោយ យើងនៅមិនទាន់មានប្រព័ន្ធដែលមានលក្ខណៈគ្រប់ជ្រុងជ្រោយ និងការរៀបចំផែនការអនុវត្តត្រឹមត្រូវនៅឡើយ។ ការដាក់ចេញនូវចក្ខុវិស័យជាតិ សម្រាប់ជាមូលដ្ឋានដល់ការរៀបចំក្របខ័ណ្ឌច្បាប់ គឺជាជំហានដំបូង ដើម្បីផ្តល់នូវការការពារផ្លូវច្បាប់ដល់កុមារ។
កុមារ និងក្មេងជំទង់ នៅបន្តប្រឈមមុខខ្ពស់នៃការបោះបង់ចោលការសិក្សា ការមានផ្ទៃពោះនៅក្មេងបវ័យ ការរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់កុមារ និងអំពើហិង្សា។ មូលហេតុមួយ គឺដោយសារតែឥរិយាបថសង្គម ដែលបង្កឲ្យមានអំពើហិង្សាកើតមានឡើង និងដោយសារចំនួនសេវាគាំទ្រសម្រាប់កុមារ និងក្មេងជំទង់ក្នុងវិស័យសំខាន់ៗ ដូចជាអប់រំ ការងារសង្គម សុខភាព និងយុត្តិធម៌ នៅមានកម្រិតនៅឡើយ។
អំពើហិង្សាលើកុមារ
អំពើហិង្សាបង្កផលប៉ះពាល់ធ្ងន់ធ្ងរដល់សុវត្ថិភាពផ្លូវកាយ និងផ្លូវចិត្តរបស់កុមារ។ ក្រៅពីការប៉ះពាល់រយៈពេលខ្លី ដូចជារបួសរាងកាយ និងការប៉ះទង្គិចផ្លូវចិត្ត ការទទួលរងអំពើហិង្សានៅវ័យកុមារ អាចនាំឲ្យមានបញ្ហាផ្លូវចិត្ត និងបញ្ហាឥរិយាបថក្នុងវ័យជំទង់ និងពេលពេញវ័យ។
កុមារទទួលរងអំពើហិង្សា និងការដាក់ទណ្ឌកម្មលើរាងកាយនៅតាមផ្ទះ សាលារៀន និងសហគមន៍ពួកគេ។ កុមារីដែលទទួលរងការរំលោភបំពាន ជួបការលំបាកក្នុងការរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍ ដោយសារតែពួកគេត្រូវបានចាត់ទុកថាជា “ទំនិញខូច”។ កុមារាដែលទទួលរងការរំលោភបំពានផ្លូវភេទ អាចទទួលរងការមាក់ងាយក្នុងរយៈពេលវែង។ ក្នុងករណីភាគច្រើន អ្នកដែលរំលោភបំពានកុមារី និងកុមារា មិនមែនជាមនុស្សប្លែកមុខឡើយ ប៉ុន្តែជាមនុស្សដែលកុមារស្គាល់ ជាសមាជិកគ្រួសាររបស់ពួកគេ ឬជាមនុស្សក្នុងសហគមន៍ពួកគេ។
ការបំបែកចេញពីគ្រួសារ
កុមារភាគច្រើននៅកម្ពុជា រស់នៅជាមួយឪពុកម្តាយបង្កើតរបស់ពួកគេ ប៉ុន្តែមានកុមារជាច្រើននាក់ដទៃទៀតកំពុងរស់នៅតាមមណ្ឌលថែទាំកុមារ។ បើតាមការសិក្សារបស់យូនីសេហ្វ មានកុមារភាគច្រើនលើសលុបដែលរស់នៅក្នុងមណ្ឌលថែទាំ នៅមានឪពុក ឬម្តាយនៅមានជីវិតនៅទ្បើយ ហើយនេះមានន័យថាកុមារទាំងនោះពុំគួររស់នៅក្នុងមណ្ឌលថែទាំកុមារឡើយ។ ជារឿយៗ គ្រួសារយកកូនទៅដាក់នៅមណ្ឌលថែទាំកុមារ ព្រោះពួកគេពុំមានលទ្ធភាពផ្តល់អាហារ សម្លៀកបំពាក់ ឬអប់រំកូនៗរបស់ខ្លួនឯងបាន ដោយពួកគេពុំបានដឹងពីផលពិបាកអវិជ្ជមានដែលកើតចេញពីការសម្រេចចិត្តរបស់ពួកគេបែបនេះទ្បើយ។
កុមារដែលរស់នៅក្រៅការថែទាំរបស់គ្រួសារ ប្រឈមនឹងអំពើហិង្សា និងការកេងប្រវ័ញ្ចក្នុងកម្រិតមួយខ្ពស់ ដូចជាការជួញដូរមនុស្ស ការរំលោភបំពានផ្លូវភេទ ការកេងប្រវ័ញ្ចផ្លូវភេទតាមប្រព័ន្ធអនឡាញ និងការបង្ខំឲ្យដើរសុំទានជាដើម។ ការស្រាវជ្រាវរាប់ទសវត្សរ៍ បានបង្ហាញថា ការរស់នៅក្នុងមណ្ឌលថែទាំកុមារ អាចបង្កផលប៉ះពាល់ដល់ការអភិវឌ្ឍសង្គម កាយសម្បទា បញ្ញាស្មារតី និងផ្លូវចិត្តកុមារ។ ខួរក្បាលរបស់ពួកគេ មិនត្រឹមតែមិនអាចអភិវឌ្ឍពេញលេញនោះឡើយ លើសពីនេះផ្នែកមួយចំនួនរបស់ខួរក្បាល បែរជាបាត់បង់ទៅវិញ ហើយគេពុំអាចស្រោចស្រង់ឲ្យកើតឡើងវិញនោះឡើយ។
នៅកម្ពុជា ក្នុងចំណោមកុមារដែលរស់នៅតាមមណ្ឌលថែទាំ មាន ៦៨ ភាគរយ ត្រូវបានរកឃើញថានៅមានឪពុក ឬម្តាយ នៅមានជីវិតនៅទ្បើយ។
កុមារដែលមានទំនាស់ជាមួយច្បាប់
ក្នុងឆ្នាំ២០១៧ កុមារកម្ពុជាប្រមាណ ៩០៧នាក់ កំពុងជាប់ឃុំឃាំង។ មិនថាពួកគេជាជនសង្ស័យ ឬជនរងគ្រោះដោយសារបទល្មើសឡើយ កុមារា និងកុមារីទាំងនោះ ពុំមានលទ្ធភាពប្រើប្រាស់ប្រព័ន្ធយុត្តិធម៌បែបកុមារមេត្រីឡើយ។ កុមារដែលបានប្រព្រឹត្តបទល្មើស ជារឿយៗគឺជាក្រុមដែលងាយរងគ្រោះខ្លាំង ហើយប្រព័ន្ធយុត្តិធម៌ដែលពុំយកចិត្តទុកដាក់លើតម្រូវការរបស់ពួកគេ អាចបង្កការឈឺចាប់បន្ថែមទៀតដល់ពួកគេទៅវិញ។
ចាប់ពីឆ្នាំ២០១០ ដល់ឆ្នាំ២០១៤ ចំនួនយុវជនដែលកំពុងជាប់ពន្ធនាគារនៅកម្ពុជាបានថយចុះ ៥៦ ភាគរយ ដោយសារតែការប្រើប្រាស់ជម្រើសផ្សេងក្រៅតែពីការឃុំឃាំង និងការបង្កើតនូវយន្តការយុត្តិធម៌ដែលកាន់តែមានលក្ខណៈកុមារមេត្រី។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ចាប់ពីឆ្នាំ២០១៥ មក និន្នាការវិជ្ជមានបែបនេះ បែរជាដើរថយក្រោយទៅវិញ។ ការឃុំឃាំងកុមារ គួរតែជាជម្រើសចុងក្រោយ និងក្នុងរយៈពេលខ្លីបំផុតតាមដែលអាចធ្វើទៅបាន ប៉ុន្តែផ្ទុយទៅវិញ កុមារដែលសង្ស័យ ឬត្រូវបានគេចោទប្រកាន់ថាបានប្រព្រឹត្តល្មើស ជារឿយៗត្រូវបានគេយកទៅឃុំនៅទីកន្លែងដែលពួកគេត្រូវប្រឈមនឹងការរំលោភបំពានផ្លូវកាយ និងផ្លូវចិត្ត។ បទដ្ឋានច្បាប់ និងបទដ្ឋានសង្គម និងបទដ្ឋានវប្បធម៌ ក៏ដូចជាឧបសគ្គក្នុងការអនុវត្ត ធ្វើឲ្យការផ្តល់យុត្តិធម៌ដល់កុមារក្លាយទៅជាបញ្ហាប្រឈមមួយដែលមានលក្ខណៈស្មុគស្មាញ។
ជាងពាក់កណ្តាលនៃកុមារកម្ពុជា ធ្លាប់ទទួលរងអំពើហិង្សាផ្លូវកាយ។
ដំណោះស្រាយ
យូនីសេហ្វ ធ្វើការងារពង្រឹងប្រព័ន្ធការពារកុមាររបស់ប្រទេសកម្ពុជា ដើម្បីឲ្យកុមារអាចទទួលបានកិច្ចការពារពីការបង្កការឈឺចាប់នានា។ យើងសហការយ៉ាងជិតស្និទ្ធជាមួយនឹងក្រសួងស្ថាប័នរបស់រាជរដ្ឋាភិបាល អគ្គស្នងការនគរបាលជាតិ និងស្ថាប័នអង្គពាក់ព័ន្ធដទៃទៀត ដើម្បីសម្រេចនូវចក្ខុវិស័យមួយ ដែលនាំមកនូវការផ្លាស់ប្តូរសម្រាប់ប្រទេសកម្ពុជា ក្នុងនោះកុមារី និងកុមារា រាប់បញ្ចូលទាំងក្មេងជំទង់ផង អាចរស់ចាកផុតពីអំពើហិង្សា ការរំលោភបំពាន និងការកេងប្រវ័ញ្ចនៅក្នុងផ្ទះ សាលា និងសហគមន៍របស់ពួកគេ។
កាន់តែជាក់លាក់ទៅទៀតនោះ យើងផ្តោតការយកចិត្តទុកដាក់លើការកសាងក្របខ័ណ្ឌច្បាប់ ដែលមានលក្ខណៈកុមារមេត្រី ដើម្បីផ្តល់ការគាំទ្រដល់កុមារ និងក្មេងជំទង់ តាមរយៈការចាត់វិធានការបង្ការ និងឆ្លើយតបចំពោះបទល្មើសនានាឲ្យបានសមស្រប និងជំរុញឲ្យមានវប្បធម៌អហិង្សាតាមរយៈការផ្លាស់ប្តូរឥរិយាបថនៅក្នុងសង្គម និងជំនឿដែលបង្កឲ្យមានអំពើហិង្សា។
កសាងប្រព័ន្ធការពារកុមារដែលមានលក្ខណៈកុមារមេត្រី
នៅកម្ពុជា ការពុំមានច្បាប់ស្តីពីកិច្ចការពារកុមារ ធ្វើឲ្យមានការលំបាក ក្នុងការរៀបចំឲ្យមានការឆ្លើយតបចំពោះកិច្ចការពារកុមារ ដែលនាំមានការលំបាកក្នុងការរៀបចំសម្របសម្រួលការឆ្លើយតបចំពោះបញ្ហាដែលពាក់ព័ន្ធនឹងកិច្ចការពារកុមារឲ្យមានប្រសិទ្ធភាព និងទូទាំងប្រទេស។ យូនីសេហ្វ កំពុងគាំទ្ររាជរដ្ឋាភិបាលក្នុងការរៀបចំច្បាប់នេះ ព្រមទាំងគោលនយោបាយ និងបទដ្ឋានដែលពាក់ព័ន្ធដទៃទៀត ដូចជាការបង្កើតជម្រើសផ្សេងក្រៅពីការយកកុមារទៅដាក់ក្នុងមណ្ឌលថែទាំជាដើម។
ទិន្នន័យសំខាន់ៗ ដែលអាចជឿទុកចិត្តបាន មានសារៈសំខាន់យ៉ាងខ្លាំង ដើម្បីឲ្យមានការចាត់វិធានការប្រកបដោយប្រសិទ្ធភាពខ្ពស់។ ប្រទេសកម្ពុជាមានទិន្នន័យស្តីពីកិច្ចការពារកុមារជាច្រើន ប៉ុន្តែទិន្នន័យទាំងនេះនៅបែកខ្ញែកពីគ្នា និងត្រូវបានប្រមូល ដោយពុំមានការរៀបចំផែនការច្បាស់លាស់។ ដើម្បីបំពេញគម្លាតនេះ យើងកំពុងធ្វើការងារជាមួយនឹងរាជរដ្ឋាភិបាល ដើម្បីបង្កើត និងដាក់ឲ្យប្រើប្រាស់នូវប្រព័ន្ធគ្រប់គ្រងព័ត៌មានការពារកុមារ ដែលនឹងជួយផលិតទិន្នន័យ សម្រាប់ធ្វើការតាមដាន និងជួយឲ្យមានការអនុវត្តអន្តរាគមន៍នានាកាន់តែល្អប្រសើរជាងមុន។
ការផ្តល់សុវត្ថិភាពដល់កុមារងាយរងគ្រោះ
ភ្នាក់ងារសង្គមកិច្ច គឺជាឆ្អឹងខ្នងនៃប្រព័ន្ធការពារកុមារដែលរឹងមាំ។ ខណៈពេលដែលកម្ពុជាមានមន្ត្រីរាជការធ្វើការងារក្នុងវិស័យសុខុមាលភាពសង្គម ពួកគេមិនត្រូវបានចាត់ទុកជាភ្នាក់ងារសង្គមកិច្ចឡើយ។ ក្នុងឆ្នាំ ២០១២ មានភ្នាក់ងារសង្គមកិច្ចត្រឹមតែ ៩១៧ នាក់ប៉ុណ្ណោះនៅទូទាំងប្រទេស ហើយពួកភាគច្រើនពុំបានទទួលការបណ្តុះបណ្តាលផ្លូវការអំពីរបៀបអនុវត្តការងារសង្គមកិច្ចឡើយ។
យើងផ្តល់ការគាំទ្រដល់រាជរដ្ឋាភិបាល ក្នុងការបណ្តុះបណ្តាលភ្នាក់ងារសង្គមកិច្ចក្នុងវិស័យសុខាភិបាល អប់រំ យុត្តិធម៌ និងកិច្ចការពារកុមារ ដើម្បីឲ្យពួកគេអាចឆ្លើយតបចំពោះករណីពាក់ព័ន្ធនឹងអំពើហិង្សា បទល្មើសអនីតិជន និងការថែទាំកុមារតាមមណ្ឌលឲ្យបានសមស្រប និងមានប្រសិទ្ធភាពបំផុត។
ដោយប្រើប្រាស់អភិក្រមដែលមានលក្ខណៈជាប្រព័ន្ធ យើងជួយឲ្យមានការរៀបចំការបណ្តុះបណ្តាលមន្ត្រីដែលទទួលបន្ទុកសុខុមាលភាព យុត្តិធម៌ សុខភាព និងកិច្ចគាំពារសង្គម ដែលពួកគេសុទ្ធតែជាអ្នកទទួលខុសត្រូវក្នុងផ្តល់កិច្ចការពារដល់កុមារ។ យើងផ្តល់ការបណ្តុះបណ្តាលបែបនេះ ដើម្បីឲ្យមន្ត្រីទាំងនេះទទួលបានចំណេះដឹង និងឧបករណ៍ដែលពួកគេត្រូវការ ដើម្បីកំណត់អត្តសញ្ញាណកុមារដែលងាយរងគ្រោះ និងផ្តល់នូវសេវាកុមារមេត្រី រួមនឹងការទប់ស្កាត់បទល្មើស និងយុត្តិធម៌ ឧទាហរណ៍ ការអនុវត្តការជម្រើសផ្សេងក្រៅតែពីការចាប់ខ្លួន និងការឃុំខ្លួនក្នុងពន្ធនាគារជាដើម។
បណ្តុះនូវវប្បធម៌អហិង្សា និងការថែរក្សាគ្រួសារឲ្យរស់នៅជួបជុំគ្នា
សហគមន៍បំពេញតួនាទីយ៉ាងសំខាន់ក្នុងការជួយឲ្យគ្រួសាររស់នៅជុំគ្នា តាមរយៈកិច្ចការពារកុមារពីអំពើហិង្សា និងធានាយ៉ាងណាឲ្យកុមារអាចលូតលាស់ក្នុងបរិយាកាសប្រកបដោយសុវត្ថិភាព។ ឪពុកម្តាយ គ្រូបង្រៀន និងអ្នកផ្តល់ការថែទាំ ដែលចេះដឹងពីរបៀបបីបាច់កូនបែបវិជ្ជមាន អាចជួយផ្សព្វផ្សាយឥរិយាបថអហិង្សា ខណៈពេលដែលអ្នកដឹកនាំសាសនា ដែលត្រូវបានគេគោរពជាទូទៅ ហើយដែលយល់ពីសារៈសំខាន់នៃការមិនយកកុមារទៅដាក់នៅក្នុងមណ្ឌលថែទាំកុមារ ក៏ជាអ្នកដែលជួយជ្រោមជ្រែងឲ្យគ្រួសារអាចចិញ្ចឹមកូនចៅរបស់ខ្លួននៅតាមគ្រួសារផងដែរ។
យើងធ្វើការងារជាមួយដៃគូនានា ដើម្បីបណ្តុះបណ្តាលគ្រូ និងអ្នកដឹកនាំសាសនា ឲ្យពួកគេទទួលបានចំណេះដឹង និងការយល់ដឹងដែលពួកគេត្រូវការ ដើម្បីផ្តល់កិច្ចការពារដល់កុមារ។ យើងរៀបចំយុទ្ធនាការ ផ្លាស់ប្តូរឥរិយាបថរបស់ប្រជាពលរដ្ឋ និងការយល់ឃើញរបស់ពួកគេ អំពីរបៀបដាក់វិន័យ។ យុទ្ធនាការរបស់យើង ផ្តោតលើការដាក់វិន័យបែបវិជ្ជមាន និងព្យាយាមផ្លាស់ប្តូរគំនិតបច្ចុប្បន្នដែលបង្កឲ្យមានការបែកបាក់គ្រួសារដោយមិនចាំបាច់។