កិច្ចការពារកុមារ

ពុំគួរមានកុមារណាម្នាក់ ត្រូវទទួលរងនូវអំពើហិង្សា ការរំលោភបំពាន ឬការទុកចោលដោយការយកចិត្តទុកដាក់នោះឡើយ។ ប៉ុន្តែនៅប្រទេសកម្ពុជា​ ស្ថានភាពទាំងនេះកំពុងកើតទ្បើងក្នុងសភាពធ្ងន់ធ្ងរចំពោះកុមារជាច្រើននាក់នៅទ្បើយ។ នៅក្នុងចំណោមកុមារពីរនាក់ មានកុមារម្នាក់ទទួលរងការវាយដំលើរាងកាយធ្ងន់ធ្ងរ ម្នាក់ក្នុងចំណោមបួននាក់ទទួលរងការរំលោភបំពានផ្លូវចិត្ត និងម្នាក់ក្នុងចំណោម២០នាក់​ ទទួលរងការរំលោភបំពានផ្លូវភេទ។ កុមារជាច្រើននាក់ ត្រូវបានគេជួញដូរបង្ខំឲ្យធ្វើការងារ បំបែកចេញពីគ្រួសាររបស់គេ និងយកទៅដាក់នៅតាមមណ្ឌលថែទាំកុមារទាំងមិនចាំបាច់។ 

នៅកម្ពុជាមានការជំរុញលើកទឹកចិត្តឲ្យរៀបចំច្បាប់ដើម្បីផ្តល់កិច្ចការពារដល់កុមារ ប៉ុន្តែទោះជាយ៉ាងនេះក៏ដោយ យើងនៅមិនទាន់មានប្រព័ន្ធដែលមានលក្ខណៈគ្រប់ជ្រុងជ្រោយ និងការរៀបចំផែនការអនុវត្តត្រឹមត្រូវនៅឡើយ។ ការដាក់ចេញនូវចក្ខុវិស័យជាតិ សម្រាប់ជាមូលដ្ឋានដល់ការរៀបចំក្របខ័ណ្ឌច្បាប់ គឺជាជំហានដំបូង ដើម្បីផ្តល់នូវការការពារផ្លូវច្បាប់ដល់កុមារ។

កុមារ និងក្មេងជំទង់ នៅបន្តប្រឈមមុខខ្ពស់នៃការបោះបង់ចោលការសិក្សា ការមានផ្ទៃពោះនៅក្មេងបវ័យ ការរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់កុមារ និងអំពើហិង្សា។ មូលហេតុមួយ គឺដោយសារតែឥរិយាបថសង្គម ដែលបង្កឲ្យមានអំពើហិង្សាកើតមានឡើង និងដោយសារចំនួនសេវាគាំទ្រសម្រាប់កុមារ និងក្មេងជំទង់ក្នុងវិស័យសំខាន់ៗ ដូចជាអប់រំ ការងារសង្គម សុខភាព និងយុត្តិធម៌ នៅមានកម្រិតនៅឡើយ។ 

អំពើហិង្សាលើកុមារ

អំពើហិង្សាបង្កផលប៉ះពាល់ធ្ងន់ធ្ងរដល់សុវត្ថិភាពផ្លូវកាយ និងផ្លូវចិត្តរបស់កុមារ។ ក្រៅពីការប៉ះពាល់រយៈពេលខ្លី ដូចជារបួសរាងកាយ និងការប៉ះទង្គិចផ្លូវចិត្ត ការទទួលរងអំពើហិង្សានៅវ័យកុមារ អាចនាំឲ្យមានបញ្ហាផ្លូវចិត្ត និងបញ្ហាឥរិយាបថក្នុងវ័យជំទង់ និងពេលពេញវ័យ។

កុមារទទួលរងអំពើហិង្សា និងការដាក់ទណ្ឌកម្មលើរាងកាយនៅតាមផ្ទះ សាលារៀន និងសហគមន៍ពួកគេ។ កុមារីដែលទទួលរងការរំលោភបំពាន ជួបការលំបាកក្នុងការរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍ ដោយសារតែពួកគេត្រូវបានចាត់ទុកថាជា “ទំនិញខូច”។ កុមារាដែលទទួលរងការរំលោភបំពានផ្លូវភេទ អាចទទួលរងការមាក់ងាយក្នុងរយៈពេលវែង។ ក្នុងករណីភាគច្រើន អ្នកដែលរំលោភបំពានកុមារី និងកុមារា មិនមែនជាមនុស្សប្លែកមុខឡើយ ប៉ុន្តែជាមនុស្សដែលកុមារស្គាល់ ជាសមាជិកគ្រួសាររបស់ពួកគេ ឬជាមនុស្សក្នុងសហគមន៍ពួកគេ។

ការបំបែកចេញពីគ្រួសារ

កុមារភាគច្រើននៅកម្ពុជា រស់នៅជាមួយឪពុកម្តាយបង្កើតរបស់ពួកគេ ប៉ុន្តែមានកុមារជាច្រើននាក់ដទៃទៀតកំពុងរស់នៅតាមមណ្ឌលថែទាំកុមារ។ បើតាមការសិក្សារបស់យូនីសេហ្វ មានកុមារភាគច្រើនលើសលុបដែលរស់នៅក្នុងមណ្ឌលថែទាំ នៅមានឪពុក​ ឬម្តាយនៅមានជីវិតនៅទ្បើយ​ ហើយនេះមានន័យថាកុមារទាំងនោះពុំគួររស់នៅក្នុងមណ្ឌលថែទាំកុមារឡើយ។ ជារឿយៗ គ្រួសារយកកូនទៅដាក់នៅមណ្ឌលថែទាំកុមារ ព្រោះពួកគេពុំមានលទ្ធភាពផ្តល់អាហារ សម្លៀកបំពាក់ ឬអប់រំកូនៗរបស់ខ្លួនឯងបាន ដោយពួកគេពុំបានដឹងពីផលពិបាកអវិជ្ជមានដែលកើតចេញពីការសម្រេចចិត្តរបស់ពួកគេបែបនេះទ្បើយ។

កុមារដែលរស់នៅក្រៅការថែទាំរបស់គ្រួសារ ប្រឈមនឹងអំពើហិង្សា និងការកេងប្រវ័ញ្ចក្នុងកម្រិតមួយខ្ពស់ ដូចជាការជួញដូរមនុស្ស ការរំលោភបំពានផ្លូវភេទ ការកេងប្រវ័ញ្ចផ្លូវភេទតាមប្រព័ន្ធអនឡាញ និងការបង្ខំឲ្យដើរសុំទានជាដើម។ ការស្រាវជ្រាវរាប់ទសវត្សរ៍ បានបង្ហាញថា ការរស់នៅក្នុងមណ្ឌលថែទាំកុមារ អាចបង្កផលប៉ះពាល់ដល់ការអភិវឌ្ឍសង្គម កាយសម្បទា បញ្ញាស្មារតី និងផ្លូវចិត្តកុមារ។ ខួរក្បាលរបស់ពួកគេ​​ មិនត្រឹមតែមិនអាចអភិវឌ្ឍពេញលេញនោះឡើយ លើសពីនេះផ្នែកមួយចំនួនរបស់ខួរក្បាល បែរជាបាត់បង់ទៅវិញ ហើយគេពុំអាចស្រោចស្រង់ឲ្យកើតឡើងវិញនោះឡើយ។

កុមារដែលមានទំនាស់ជាមួយច្បាប់

ក្នុងឆ្នាំ២០១៧ កុមារកម្ពុជាប្រមាណ ៩០៧នាក់ កំពុងជាប់ឃុំឃាំង។ មិនថាពួកគេជាជនសង្ស័យ ឬជនរងគ្រោះដោយសារបទល្មើសឡើយ កុមារា និងកុមារីទាំងនោះ ពុំមានលទ្ធភាពប្រើប្រាស់ប្រព័ន្ធយុត្តិធម៌បែបកុមារមេត្រីឡើយ។ កុមារដែលបានប្រព្រឹត្តបទល្មើស ជារឿយៗគឺជាក្រុមដែលងាយរងគ្រោះខ្លាំង ហើយប្រព័ន្ធយុត្តិធម៌ដែលពុំយកចិត្តទុកដាក់លើតម្រូវការរបស់ពួកគេ អាចបង្កការឈឺចាប់បន្ថែមទៀតដល់ពួកគេទៅវិញ។

ចាប់ពីឆ្នាំ២០១០ ដល់ឆ្នាំ២០១៤ ចំនួនយុវជនដែលកំពុងជាប់ពន្ធនាគារនៅកម្ពុជាបានថយចុះ ៥៦ ភាគរយ ដោយសារតែការប្រើប្រាស់ជម្រើសផ្សេងក្រៅតែពីការឃុំឃាំង និងការបង្កើតនូវយន្តការយុត្តិធម៌ដែលកាន់​តែ​មានលក្ខណៈកុមារមេត្រី។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ចាប់ពីឆ្នាំ២០១៥ មក និន្នាការវិជ្ជមានបែបនេះ បែរជាដើរថយក្រោយទៅវិញ។ ការឃុំឃាំងកុមារ គួរតែជាជម្រើសចុងក្រោយ និងក្នុងរយៈពេលខ្លីបំផុតតាមដែលអាចធ្វើទៅបាន ប៉ុន្តែផ្ទុយទៅវិញ​ កុមារដែលសង្ស័យ ឬត្រូវបានគេចោទប្រកាន់ថាបានប្រព្រឹត្តល្មើស ជារឿយៗត្រូវបានគេយកទៅឃុំនៅទីកន្លែងដែលពួកគេត្រូវប្រឈមនឹងការរំលោភបំពានផ្លូវកាយ និងផ្លូវចិត្ត។ បទដ្ឋានច្បាប់ និងបទដ្ឋានសង្គម និងបទដ្ឋានវប្បធម៌ ក៏ដូចជាឧបសគ្គក្នុងការអនុវត្ត ធ្វើឲ្យការផ្តល់យុត្តិធម៌ដល់កុមារក្លាយទៅជាបញ្ហាប្រឈមមួយដែលមានលក្ខណៈស្មុគស្មាញ។