ដំណើរជីវិតរបស់កុមារីម្នាក់ដែលបានវិលត្រឡប់ទៅជួបជុំគ្រួសារ របស់ខ្លួនវិញ
ដំណើរជីវិតរបស់កុមារីម្នាក់ដែលបានវិលត្រឡប់ទៅជួបជុំគ្រួសារជាទីស្រឡាញ់របស់ខ្លួនវិញ
- Available in:
- English
- Khmer
លោកស្រី ឡុច ចាន់ បាននិយាយទាំងក្ដុកក្ដួលអារម្មណ៍ថា “នៅពេលខ្ញុំដឹងថាកូនស្រីរបស់ខ្ញុំបានទុកចៅស្រីរបស់ខ្ញុំចោលនៅតែឯងនៅមន្ទីរពេទ្យតាំងពីនាងនៅតូច ខ្ញុំពិតជាខ្លោចចិត្តណាស់។”
លោកស្រី ចាន់ មានកូនប្រាំនាក់ ហើយបានដឹងអំពីស្ថានភាពចៅស្រីគាត់ នៅពេលបុគ្គលិកសង្គមកិច្ចបានចុះមកជួបហើយប្រាប់គាត់ថាចៅស្រីរបស់គាត់ត្រូវបានទុកចោលនៅមន្ទីរពេទ្យកុមារអង្គរនៅក្នុងខេត្តសៀមរាប នៅពេលម្ដាយនាងនាំនាងទៅពិនិត្យសុខភាព។ គេមិនអាចទាក់ទងម្ដាយរបស់នាងបានទេ ប៉ុន្តែក្រោយមកបានដឹងថាគាត់បានធ្វើចំណាកស្រុកទៅប្រទេសថៃហើយដើម្បីរកកម្រៃចិញ្ចឹមជីវិត។
កល្យាណមិត្ត ជាអង្គការមួយដែលយូនីសេហ្វគាំទ្រនៅក្នុងខេត្តសៀមរាប គឺជាអង្គភាពដំបូងគេ ដែលបានដឹងអំពីស្ថានភាពរបស់កុមារី ហូស្រី។ អង្គការកល្យាណមិត្តបានផ្ដល់នូវសេវាសមាហរណកម្មសង្គមឡើងវិញជាច្រើន រួមមានការធ្វើសមាហរណកម្មគ្រួសារ សម្រាប់កុមារងាយរងគ្រោះ ដូចជាកុមារី ហូស្រី ជាដើម។ ទោះបីជាបុគ្គលិកអង្គការនេះដឹងថាពួកគេចង់ឱ្យកុមារី ហូស្រី វិលជួបជុំគ្រួសាររបស់នាងក៏ដោយ ប៉ុន្តែពួកគេពុំមានព័ត៌មានលម្អិតដើម្បីទាក់ទងគ្រួសារនាងបានភ្លាមៗឡើយ។ ពួកគេមិនចង់ឱ្យ ហូស្រី ទៅរស់នៅក្នុងមណ្ឌលថែទាំកុមារឡើយ ព្រោះការស្រាវជ្រាវបន្ថែមបានបង្ហាញថាការរស់នៅក្នុងមណ្ឌលមិនល្អណាស់ណាទេចំពោះសុខុមាលភាពរបស់កុមារ ដូច្នេះពួកគេក៏ដាក់នាងនៅកន្លែងថែទាំកុមារវិញ ខណៈដែលពួកគេធ្វើការស្រាវជ្រាវស្វែងរកគ្រួសារនាង ក្រោមការគាំទ្រពីគណៈកម្មការឃុំទទួលបន្ទុកស្ត្រី និងកុមារ (CCWC) និងពីក្រសួងសង្គមកិច្ច អតីតយុទ្ធជន និងយុវនីតិសម្បទា (MoSVY)។
លោកស្រី ឈួន ស្រីមុំ ជាបុគ្គលិកផ្នែកសង្គមកិច្ចនៃអង្គការកល្យាណមិត្ត បានមានប្រសាសន៍ថា “យើងចាប់ផ្ដើមធ្វើការស្រាវជ្រាវភ្លាមៗរកមើលលក្ខខណ្ឌថែទាំសមស្រប ដែលទាល់តែជាអ្នកជំនាញទើបអាចផ្ដល់ការថែទាំនេះដល់នាងបាន។ “
លោកស្រី ស្រីមុំ បានបន្តទៀតថា ពិតជាសំខាន់ណាស់នៅក្នុងការស្វែងរកអ្នកថែទាំ ដែលធ្លាប់ទទួលបានការបណ្ដុះបណ្ដាលហ្មត់ចត់ និងមានបទពិសោធន៍ខ្លះៗ ខាងការថែទាំកុមារដែលមានពិការភាព។
នៅដំណាក់កាលដំបូងនេះអង្គការកល្យាណមិត្ត អាចស្វែងរកកន្លែងថែទាំបណ្ដោះអាសន្នសមស្របសម្រាប់កុមារី ហូស្រី រួចហើយក៏ឈានមួយជំហានទៀត ដោយខិតខំស្វែងរកសាច់ញាតិជិតស្និទរបស់នាង។ បុគ្គលិកពី CCWC ពី MoSVY និងពីអង្គការកល្យាណមិត្តបានសហការគ្នាបង្កើតជាករណីមួយ ហើយព្យាយាមស្វែងរកសាច់ញាតិជិតស្និទរបស់កុមារីហូស្រី។ នៅពេលដែលការខិតខំស្វែងរកឪពុក ឬម្ដាយនាងបានបរាជ័យ បន្ទាប់មកពួកគេក៏រកជីដូនរបស់នាងឃើញ។ លោកស្រី ឈួន ស្រីមុំ បានឱ្យដឹងថា “ភ្លាមៗបន្ទាប់ពីយើងខ្ញុំបានរកឃើញជីដូនរបស់នាងហើយ យើងក៏ចាប់ផ្ដើមធ្វើការវាយតម្លៃស្ថានភាពរស់នៅរបស់គ្រួសារគាត់។ ស្ថានភាពរស់នៅរបស់គ្រួសារនោះគឺមានបញ្ហាប្រឈមច្រើនណាស់។”
នៅពេលខាងអង្គការទាក់ទងគាត់ជាលើកដំបូង លោកស្រី ឡុច ចាន់ មានការព្រួយបារម្ភដែរ ព្រោះគាត់មិនអាចថែរក្សាកុមារី ហូស្រី ឱ្យបានសមស្របទេ ដោយសារតែគាត់មានស្ថានភាពសេដ្ឋកិច្ចគ្រួសារក្រីក្រ ហើយគាត់ខ្លាចថាគាត់មិនអាចថែទាំចៅដែលមានពិការភាពម្នាក់នេះបានត្រឹមត្រូវ។ លោកស្រី ចាន់ បានឱ្យដឹងថា “ខ្ញុំបាន និងកំពុងមើលថែទាំកូនស្រីពិការម្នាក់ដែរ ដែលមានអាយុ ៣២ ឆ្នាំ រស់នៅមានពិការភាពទាំងរូបកាយ និងបញ្ញា ថែមទាំងមិនអាចចល័តទៅមកដោយខ្លួនឯងបានថែមទៀតផង” “នៅពេលខ្ញុំដឹងថាចៅស្រីរបស់ខ្ញុំត្រូវរស់នៅតែម្នាក់ឯង នោះគឺជាស្ថានភាពពិបាកណាស់សម្រាប់រូបខ្ញុំដើម្បីគ្រប់គ្រង។” លោកស្រីចាន់ បាននិងកំពុងជួបប្រទះនូវបញ្ហាប្រឈមជាច្រើន នៅក្នុងជីវិតរបស់គាត់ ហើយត្រូវលក់ដីគាត់ដើម្បីរស់ និងចិញ្ចឹមគ្រួសារ។ ដោយសារមូលហេតុទាំងនេះហើយ លោកស្រី ចាន់ ត្រូវការការគាំទ្របន្ថែម ប្រសិនបើគាត់ត្រូវថែទាំ និងចិញ្ចឹមបីបាច់ចៅស្រីគាត់ សមស្របតាមសេចក្ដីត្រូវការរបស់នាង។
អង្គការដៃគូចាប់ផ្ដើមសហការគ្នា ដើម្បីធានាថាគ្រប់សមាជិកគ្រួសារទាំងអស់ទទួលបាននូវការគាំទ្រជាសម្ភារ និងស្មារតី ដែលពួកគេត្រូវការដើម្បីឱ្យកុមារី ហូស្រី ជួបជុំគ្រួសារឡើងវិញដោយជោគជ័យ ទាំងនៅក្នុងរយៈពេលខ្លី និងរយៈពេលវែង។ ការរស់នៅជុំគ្នានេះគឺមានសារសំខាន់ណាស់ ព្រោះការសិក្សាបានបង្ហាញថាកុមារដែលធំលូតលាស់នៅក្នុងលក្ខខណ្ឌស្ថេរភាព សុវត្ថិភាព និងគ្រួសារថែទាំបានដិតដល់ បានផ្ដល់នូវលទ្ធផលល្អប្រសើរចំពោះកុមារទៅលើផ្នែកសុខភាព សមត្ថភាពខួរក្បាល សុខុមាលភាពផ្លូវចិត្ត និងជំនាញសង្គម បើធៀបទៅនឹងកុមារដែលធំលូតលាស់នៅក្នុងមណ្ឌលថែទាំកុមារ។
មួយផ្នែកនៃការរៀបចំនេះ បុគ្គលិកសង្គមបានផ្ដល់យោបល់ឱ្យលោកស្រី ចាន់ អំពីសេចក្ដីត្រូវការខាងផ្នែកសុខភាពរបស់កុមារី ហូស្រី ហើយយោបល់នេះអាចដំណើរការទៅបាន លុះត្រាតែលោកស្រី ចាន់ មានការជឿជាក់ពេញលេញលើខ្លួនឯងថាគាត់អាចមើលថែទាំកុមារី ហូស្រីបាន។ រដ្ឋាភិបាលកម្ពុជាក៏បានយល់ព្រមផ្ដល់ការគាំទ្រទៅលើប្រាក់ឈ្នួលផ្ទះ អាហារ និងរបស់របរប្រើប្រាស់សំខាន់ៗផ្សេងៗទៀត សម្រាប់លោកស្រីចាន់ផងដែរ។ គាត់គឺជាសមាជិកនៃរបបសោធន ដែលមានប័ណ្ណក្រីក្រ ដូច្នេះគាត់មានសិទ្ធិទទួលបាននូវការគាំទ្រសង្គម។
លោកស្រី ម៉ារៀនណា ហ្ការ៉ូហ្វាឡូ ប្រធានផ្នែកការពារកុមារនៃអង្គការយូនីសេហ្វកម្ពុជា បានមានប្រសាសន៍ថា “វិធីសាស្ត្រពហុវិស័យដោយសហការគ្នា ដើម្បីធ្វើសមាហរណកម្មកុមារី ហូស្រី ជួបជុំគ្រួសារនាងវិញ គឺជាការបង្ហាញអំពីប្រសិទ្ធភាពនៃភាពជាដៃគូ ដែលយូនីសេហ្វបានបង្កើតឡើងតាំងពីឆ្នាំ ២០១៩ ជាមួយនឹងក្រសួងសង្គមកិច្ច អតីតយុទ្ធជន និងយុវនីតិសម្បទា និងអង្គការហ្វ្រេនអ៊ីនធឺណាសិនណាល ដោយឱ្យឈ្មោះថា “កម្មវិធីភាពជាដៃគូដើម្បីការពារកុមារ”។ គោលដៅនៃភាពជាដៃគូនេះគឺបង្កើតនូវប្រព័ន្ធថ្នាក់ជាតិស្ដីពីការការពារកុមារ ដែលគាំទ្រកុមារទាំងអស់ រួមមានកុមារដែលងាយរងគ្រោះបំផុត ដូចជាអ្នករស់នៅជាមួយនឹងពិការភាព និងអ្នករស់នៅក្នុងមណ្ឌលថែទាំកុមារជាដើម។ យើងចង់ឱ្យកុមារទាំងអស់ទទួលបាននូវអត្ថប្រយោជន៍ពីការរស់នៅជួបជុំគ្រួសារ មិនមែនការយកកុមារចេញពីគ្រួសារទេ។”
មូលហេតុចម្បងដែលនាំឱ្យមានជោគជ័យនៃភាពជាដៃគូនេះគឺការគាំទ្រកសាងសមត្ថភាពដែលអង្គការយូនីសេហ្វ និងក្រសួងសង្គមកិច្ច ផ្ដល់ឱ្យដល់បុគ្គលិកសង្គមកិច្ច។ ទាំងលោកស្រី ឈួន ស្រីមុំ និងមិត្តរួមការងាររបស់គាត់ លោកស្រី ថាប ភាព បានទទួលការបណ្ដុះបណ្ដាលជំនាញដោះស្រាយករណីសមាហរណកម្មកុមារដែលបែកចេញគ្រួសារប្រកបដោយប្រសិទ្ធភាព។ លោកស្រី ថាប ភាព បានមានប្រសាសន៍ថា “តាមរយៈការបណ្ដុះបណ្ដាលនេះ យើងបានដឹងយ៉ាងច្បាស់លាស់ថាតើត្រូវគាំទ្រគ្រួសារដែលមានកុមារពិការ ដោយរបៀបណា។
“អារម្មណ៍ពេញចិត្តខ្លាំងបំផុតចំពោះការងាររបស់ខ្ញុំនៅក្នុងជីវិតរបស់ខ្ញុំនេះ គឺការអាចជួយកុមារដែលងាយរងគ្រោះ និងដែលមិនត្រូវបានគេអើពើ ឱ្យទទួលបាននូវសម្រស់ជីវិត ពោលគឺពួកគេមានសុវត្ថិភាព ទទួលបាននូវក្ដីស្រឡាញ់ និងការថែទាំពីសាច់ញាតិ។”
លោកម៉ឹម សុគន្ធ ប្រធានការិយាល័យសុខុមាលភាពកុមារ នៃមន្ទីរសង្គមកិច្ច អតីតយុទ្ធជន និងយុវនីតិសម្បទាខេត្តសៀមរាប បានមានប្រសាសន៍ថា “យើងសង្ឃឹមថាស្ថានភាពសុខភាពរបស់កុមារី ហូស្រី នឹងល្អប្រសើរឡើង ហើយយើងត្រៀមខ្លួនរួចជាស្រេចដើម្បីផ្ដល់នូវការគាំទ្ររបស់យើងជាបន្ត។ ដោយរួមគ្នាជាមួយនឹងបុគ្គលិកសង្គមកិច្ច យើងកំពុងតែត្រួតពិនិត្យវឌ្ឍនភាពរបស់កុមារី ហូស្រី និងរៀបចំខ្លួនរួចជាស្រេចដើម្បីជួយបន្ថែមទៀតដល់រូបនាង តាមរយៈការផ្ដល់នូវរទេះរុញ ឬបច្ចេកវិទ្យាជំនួយផ្សេងៗដែលនាងត្រូវការ។”
ថ្ងៃនេះ គ្រួសាររបស់លោកស្រី ឡុច ចាន់ រួមនិងខ្លួនគាត់ផ្ទាល់ផង មានក្តីសប្បាយរីករាយចិត្តណាស់។ លោកស្រី ឡុច ចាន់ ដែលកំពុងបីចៅនៅក្នុងដៃបានមានប្រសាសន៍ថា “ខ្ញុំសូមថ្លែងអំណរគុណដល់អ្នកទាំងអស់គ្នាដែលបានគាំទ្រដល់គ្រួសាររបស់ខ្ញុំ នៅក្នុងគ្រាដ៏លំបាកនេះ។” មើលឃើញជាក់ស្ដែង ក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមកនេះគឺជាសក្ខីភាពនៃផលប្រយោជន៍ដែលបានមកពីការថែទាំកូននៅក្នុងគ្រួសារ។
