ការពារ និងផ្តល់ក្ដីសង្ឃឹមដល់ពលករចំណាកស្រុក
វ៉ាក់សាំងបានផ្លាស់ប្ដូរភាពមិនច្បាស់លាស់ទៅជាក្ដីសង្ឃឹម សម្រាប់ពលករចំណាកស្រុក
- Available in:
- English
- Khmer
ថ្ងៃពុធ ទី២៩ ខែធ្នូ ឆ្នាំ២០២១ – អស់រយៈពេលស្ទើរតែពីរឆ្នាំហើយ ដែលជំងឺរាតត្បាតកូវីដ-១៩ បានបង្កបញ្ហាប្រឈមដល់ប្រព័ន្ធសុខាភិបាល ធ្វើឲ្យសេដ្ឋកិច្ចនៅទ្រឹង និងរំខានដល់ការអប់រំនៅជុំវិញពិភពលោក។ មនុស្សជាច្រើនបានបាត់បង់ការងាររបស់ពួកគេ កុមារជួបប្រទះនឹងការលំបាកក្នុងការរៀនសូត្រពីផ្ទះ និងការអនុវត្តការរៀបចំផែនការច្បាស់លាស់ត្រូវបានផ្អាកដំណើរការ។
សម្រាប់ពលករចំណាកស្រុកដែលតែងផ្លាស់ទីទៅតាមលំហូរការងារ ជំងឺរាតត្បាតជំងឺកូវីដ-១៩ មានន័យថា ជាការបង្កើននូវភាពមិនច្បាស់លាស់ អស្ថិរភាព និងការបែកពីគ្រួសារកាន់តែយូរផងដែរ។ ការងារមានតិចតួចជាងមុន ស្របពេលដែលការផ្លាស់ប្ដូរចំពោះការរិតត្បិតនានាបានធ្វើឲ្យការធ្វើដំណើរកាន់តែពិបាក និងកាន់តែមានគ្រោះថ្នាក់ថែមទៀត ដោយសារកំណើនការផ្លាស់ទីមានន័យថា ជាកំណើននៃការប្រឈមនឹងជំងឺកូវីដ-១៩។ បើទោះបីជាជនគ្រប់រូបមានលទ្ធភាពទទួលបានសេវាថែទាំសុខភាព និងវ៉ាក់សាំងក៏ដោយ ក៏លទ្ធភាពរបស់ជនដែលឃ្លាតឆ្ងាយពីប្រទេសរបស់ពួកគេនៅតែមានកម្រិតធ្ងន់ធ្ងរ ឬគ្មានលទ្ធភាពទាល់តែសោះក្នុងការទទួលបានសេវាសុខភាព និងការវ៉ាក់សាំង។
លោក សឺន ដារ៉ា អាយុ ៣៥ឆ្នាំ និងប្រពន្ធរបស់គាត់ អ្នកស្រី ផាន ស្រីអន អាយុ ៣៣ឆ្នាំ មកពីខេត្តបាត់ដំបង និងស្ថិតនៅក្នុងចំណោមប្រជាពលរដ្ឋកម្ពុជាយ៉ាងច្រើន ដែលធ្វើចំណាកស្រុក ទៅប្រទេសថៃ ដើម្បីស្វែងរកការងារធ្វើជារៀងរាល់ឆ្នាំ។ ពួកគេបានរៀបការអស់រយៈពេល ១៦ឆ្នាំហើយ និងមានកូនស្រីម្នាក់អាយុ ១៥ឆ្នាំ និងកូនប្រុសម្នាក់អាយុ ១៣ឆ្នាំ ដែលរស់នៅក្នុងរាជធានីភ្នំពេញជាមួយសាច់ញាតិ នៅពេលដែលពួកគេទៅក្រៅប្រទេស។ ដូចជនចំណាកស្រុកភាគច្រើនដទៃទៀតដែរ ពួកគេទៅបរទេស ដើម្បីស្វែងរកការងារដែលមានប្រាក់ឈ្នួលច្រើនជាង ដើម្បីឧបត្ថម្ភដល់គ្រួសារខ្លួន។
នៅថ្ងៃនេះ ពួកគេចាត់ទុកថាខ្លួនមានសំណាង ដោយបានស្ថិតនៅក្នុងចំណោមប្រជាពលរដ្ឋទាំងឡាយ ដែលទទួលបានការការពារ តាមរយៈការទទួលវ៉ាក់សាំងកូវីដ-១៩។ ទោះបីជាយ៉ាងណាក្ដី សម្រាប់ដារ៉ា និងស្រីអន និងមនុស្សជាច្រើនដូចជាពួកគេដទៃទៀត ជំងឺរាតត្បាតនេះ គឺជាបញ្ហាប្រឈមដ៏លំបាកមួយ។
នៅពេល ដារ៉ា និងប្រពន្ធបានសម្រេចចិត្តធ្វើចំណាកស្រុកទៅប្រទេសថៃ លុយដែលនៅសល់ពីការចំណាយលើអាហារ និងថ្លៃជួលផ្ទះ ត្រូវបានផ្ញើត្រលប់ទៅផ្ទះវិញ ដើម្បីឧបត្ថម្ភដល់ការអប់រំ និងថ្លៃសម្រាប់ការរស់នៅរបស់កូនៗរបស់ពួកគេ។ “ភាគច្រើន យើងបានធ្វើការងារសំណង់ និងការងារនៅក្នុងរោងចក្រ ប៉ុន្តែយើងស្ទើរតែធ្វើអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង ដើម្បីរកលុយឲ្យបានកាន់តែច្រើនសម្រាប់ផ្ញើមកផ្ទះ” នេះជាសម្ដីរបស់ស្រីអន។ សម្រាប់រយៈពេលពីរបីឆ្នាំដំបូង ពួកគេបានទៅលេងផ្ទះពីរដងក្នុងមួយឆ្នាំ ដើម្បីជួបជាមួយគ្រួសាររបស់ពួកគេ។ ទោះបីជាយ៉ាងណាក្ដី សម្រាប់រយៈពេលប៉ុន្មានឆ្នាំចុងក្រោយនេះ ពួកគេបានសម្រេចចិត្តស្នាក់នៅប្រទេសថៃ ដោយធ្វើការងារនៅពេលឈប់សម្រាក ដើម្បីផ្ញើលុយកាន់តែច្រើនថែមទៀតមកផ្ទះ។
ដោយសារការផ្ទុះជំងឺកូវីដ-១៩ នៅប្រទេសថៃបានបង្ខំឲ្យរោងចក្រ និងធុរកិច្ចមួយចំនួនបិទទ្វារ ឬកាត់បន្ថយបុគ្គលិក ពលករចំណាកស្រុកដូចជា ដារ៉ា និងស្រីអន បានជួបប្រទះនឹងស្ថានភាពកាន់តែពិបាក ក្នុងការចំណាយទៅលើការរស់នៅចាំបាច់ជាមូលដ្ឋាន និងផ្ញើលុយកាន់តែតិចត្រលប់ទៅផ្ទះវិញ។ ស្រីអនបានចែករំលែកថា “ពួកយើងព្រួយបារម្ភអំពីគ្រួសារ ហើយក្នុងពេលដដែលត្រូវព្យាយាមរក្សាការងារ ដែលយើងមាន។ នៅក្នុងរោងចក្រ យើងព្រួយបារម្ភអំពីសុខភាព ដោយពាក់ម៉ាស់បីជាន់ជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ សូម្បីតែមានការប្រុងប្រយ័ត្នយ៉ាងនេះក្ដី យើងស្គាល់មនុស្សដែលបានធ្លាក់ខ្លួនឈឺ និងបានទៅសម្រាកនៅមន្ទីរពេទ្យ។” កាន់តែធ្ងន់ធ្ងរជាងនេះ ពួកគេបានចែករំលែកដល់អ្នកទាំងឡាយណាដែលធ្លាក់ខ្លួនឈឺ ហើយ គ្មានលុយ ដើម្បីទៅទទួលការព្យាបាល ហើយក្នុងនាមអ្នកដែលមិនមែនជាពលរដ្ឋនៅប្រទេសគេ ពួកគេគ្មានសិទ្ធិទទួលបានការគាំទ្ររបស់រដ្ឋាភិបាល ឬការទទួលវ៉ាក់សាំងកូវីដ-១៩ ឡើយ។
ដារ៉ា និងស្រីអន អាចនៅបន្តមានសុវត្ថិភាពបាន ប៉ុន្តែពួកគេបានលឺថា ប្អូនប្រុសរបស់ស្រីអនបានធ្វើតេស្តរកឃើញជំងឺកូវីដ និងបានសម្រាកព្យាបាលនៅមន្ទីរពេទ្យ។ គាត់បានហៅទូរសព្ទទៅប្អូនប្រុស និងកូនៗរបស់គាត់ជារៀងរាល់ថ្ងៃ ដើម្បីសួរសុខទុក្ខពួកគេ ស្វែងយល់បន្ថែមអំពីការផ្លាស់ប្ដូរស្ថានភាពនៅប្រទេសកម្ពុជា និងរំលឹកពួកគេឲ្យប្រុងប្រយ័ត្ន និងបន្តរក្សាសុវត្ថិភាព។
នៅថ្ងៃទី១៣ ខែសីហា ព្រំដែនប្រទេសកម្ពុជា-ថៃ ត្រូវបានបើកឡើងវិញ ហើយនៅទីបំផុត ពលករចំណាកស្រុកកម្ពុជាអាចវិលត្រលប់មកផ្ទះវិញ។ នៅខែកញ្ញា ឆ្នាំ២០២១ ការធ្វើតេស្តរកជំងឺកូវីដ និងការចាក់វ៉ាក់សាំងសម្រាប់ពលករចំណាកស្រុកដែលវិលត្រលប់មកវិញ ត្រូវបានពង្រីកទៅដល់មណ្ឌលសុខភាព និងមន្ទីរពេទ្យបង្អែកនៅតាមខេត្តជាប់ព្រំដែនដូចជា ខេត្តបាត់ដំបង ក្រុងប៉ោយប៉ែត និងខេត្តដទៃទៀត។ មន្ទីរពេទ្យ និងមណ្ឌលសុខភាពទាំងនេះទទួលបានភារកិច្ចក្នុងការធ្វើឲ្យប្រាកដថា ពលករចំណាកស្រុកទទួលបានការថែទាំដែលពួកគេត្រូវការ ស្របពេលដែលត្រូវការពារប្រជាពលរដ្ឋកម្ពុជាពីការផ្ទុះនៅក្នុងសហគមន៍ផងដែរ។ ក្នុងចំណោមពលករចំណាកស្រុកដែលវិលត្រលប់មកពីប្រទេសថៃវិញ ពួកគេប្រមាណ ១០ភាគរយ ត្រូវបានធ្វើតេស្តរកឃើញថាមានជំងឺកូវីដ-១៩។
ស្រីអន និងប្ដីរបស់គាត់បានវិលត្រលប់មកវិញនៅពាក់កណ្ដាលខែវិច្ឆិកា ហើយក្រោយពេលវិលត្រលប់មកវិញ ពួកគាត់ត្រូវបានធ្វើតេស្តឃើញថា ពួកគេគ្មានជំងឺនេះឡើយ។ ពួកគាត់បានចាក់វ៉ាក់សាំង នៅព្រំដែន បន្ទាប់មកពួកគេបានចំណាយពេល ១៤ថ្ងៃ ធ្វើចត្តាឡីស័កនៅក្នុងមណ្ឌលសុខភាពមួយ មុនពេលវិលត្រលប់ទៅខេត្តបាត់ដំបងវិញ។ ស្រីអនបាននិយាយថា “ខ្ញុំពិតជាមានអំណរគុណណាស់ ដែលមានវ៉ាក់សាំងសម្រាប់យើង។ ខ្ញុំមានទំនុកចិត្តក្នុងការវិលត្រលប់ទៅជួបសាច់ញាតិ និងកូនៗរបស់ខ្ញុំវិញ។
អ្នកស្រី មាស ចិន្ដា ធ្វើការងារនៅមន្ទីរពេទ្យបង្អែកបរវេលនៅខេត្តបាត់ដំបង ជាកន្លែងដែលដារ៉ា និងស្រីអនបានចាក់វ៉ាក់សាំង។ គាត់បានចែករំលែកថា៖ “នៅពេលណាមនុស្សកាន់តែច្រើនទទួលបានវ៉ាក់សាំង វាមានន័យថា យើងទាំងអស់គ្នាខិតកាន់តែជិតទៅរកការការពារយ៉ាងពេញលេញ... ខ្ញុំមានមោទនភាពចំពោះការងាររបស់រាជរដ្ឋាភិបាលរបស់យើង ក្នុងការគ្របដណ្ដប់ទៅដល់ប្រជាពលរដ្ឋនៅក្នុងគ្រប់ឃុំសង្កាត់ និងក្រុងស្រុកខណ្ឌ ដោយផ្តល់ព័ត៌មាន និងលើកទឹកចិត្តដល់ប្រជាពលរដ្ឋឲ្យទៅចាក់វ៉ាក់សាំអ។ ខ្ញុំសង្ឃឹមថា ជំងឺកូវីដ-១៩ នឹងស្ថិតក្រោមការគ្រប់គ្រងនៅពេលឆាប់ៗនេះ ដូច្នេះ ប្រទេសរបស់យើង គ្រួសាររបស់យើង និងធុរកិច្ចរបស់យើង អាចមានសុខភាពល្អ និងមានភាពរីកចម្រើនឡើងវិញ។”
យូនីសេហ្វ គឺជាដៃគូគន្លឹះមួយរបស់ក្រសួងសុខាភិបាលនៅក្នុងការធ្វើលទ្ធកម្ម និងការផ្ដល់វ៉ាក់សាំង និងក៏កំពុងធ្វើការងារដើម្បីពង្រឹងប្រព័ន្ធសុខាភិបាល សមត្ថភាពបរិក្ខារប្រព័ន្ធត្រជាក់ និងការត្រៀមលក្ខណៈបុគ្គលិកជួរមុខផងដែរ។ ស្របគ្នានេះដែរ យូនីសេហ្វធ្វើការងារលើការប្រាស្រ័យទាក់ទងអំពីហានិភ័យ និងការចូលរួមរបស់សហគមន៍ ដើម្បីធានាថា ពលរដ្ឋកម្ពុជាទាំងអស់បានទទួលព័ត៌មានដែលអាចជឿជាក់បាន ត្រឹមត្រូវ និងមានបច្ចុប្បន្នភាពអំពីវិធីធ្វើឲ្យមានសុវត្ថិភាពពីជំងឺកូវីដ-១៩។ ប្រជាពលរដ្ឋងាយរងគ្រោះ រួមទាំងពលករចំណាកស្រុកពលរដ្ឋទាំងឡាយដែលកំពុងរស់នៅតាមដងផ្លូវ និងពលរដ្ឋមានពិការភាព គឺជាការផ្ដោតការយកចិត្តទុកដាក់គន្លឹះមួយនៃការងារចុះដល់មូលដ្ឋាន និងកិច្ចសហការរបស់យូនីសេហ្វ ជាមួយដៃគូនានានៅក្នុងអំឡុងពេលនៃជំងឺរាតត្បាតនេះ។ កិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែងទាំងនេះបានមើលឃើញពលករចំណាកស្រុកដូចជា ដារ៉ា និងស្រីអន បានធ្វើតេស្តរកជំងឺកូវីដ-១៩ នៅតាមព្រំដែនបន្ទាប់ពីចូលមកក្នុងប្រទេសវិញ បានផ្ដល់ថ្នាំបង្ការមុនពេលពួកគេចាកចេញពីមណ្ឌលចត្តាឡីស័ក បានកំណត់ និងទទួលការទាក់ទងថាតើពួកគេខកខានក្នុងការចាក់វ៉ាក់សាំងដែរឬទេ ហើយនៅពេលអាចធ្វើបាន ពួកគេត្រូវទទួលបានការចាត់ជាអាទិភាព ដើម្បីចាក់វ៉ាក់សាំងតែមួយដូស ដើម្បីបង្កើនកិច្ចការពារ ស្របពេលសម្រាលបន្ទុកនៃការធ្វើដំណើរបន្ថែមទៀតផងដែរ។ ការគាំទ្រប្រកបដោយសប្បុរសធម៌ពីក្រសួងការបរទេស និងពាណិជ្ជកម្មអូស្រ្តាលី (DFAT) ពង្រឹងបន្ថែមទៅលើការងារគ្រប់ជ្រុងជ្រោយនេះ សម្រាប់ផ្ដល់វ៉ាក់សាំងប្រកបដោយ សមធម៌ សុវត្ថិភាព និងប្រសិទ្ធភាពទៅដល់ក្រុមងាយរងគ្រោះ និងក្រុមអាទិភាព ដើម្បីប្រឆាំងនឹងជំងឺកូវីដ-១៩។
ដោយមានបទពិសោធអំពីការមិនទទួលការគាំទ្រចាំបាច់ និងប្រាក់ចំណូលយ៉ាងសំខាន់នៅប្រទេសថៃ ដារ៉ាបាននិយាយថា៖ “ខ្ញុំមិនដឹងអ្នកផ្សេងគេថាយ៉ាងម៉េចទេ ប៉ុន្តែគ្រួសាររបស់ខ្ញុំ និងខ្ញុំតាំងចិត្តការពារសមាជិកគ្រួសារ និងសហគមន៍របស់យើង តាមរយៈការចាក់វ៉ាក់សាំងយ៉ាងពេញលេញ។ យើងលើកទឹកចិត្តអ្នកភូមិផ្សេងទៀតឲ្យទៅចាក់វ៉ាក់សាំងនៅពេលដល់វេនពួកគេ ហើយប្រសិនបើ ពួកគេមិនទាន់មានព័ត៌មានច្បាស់ទេ ពួកគេអាចនិយាយជាមួយសាច់ញាតិដែលបានចាក់រួច ឬសួរបុគ្គលិកសុខាភិបាលអំពីផលរំខាន ឬកង្វល់ដទៃទៀត។”
ដារ៉ា និងស្រីអនសប្បាយចិត្ត ដែលបានវិលត្រលប់មកប្រទេសកម្ពុជា និងបានចាក់វ៉ាក់សាំង យ៉ាងពេញលេញប្រឆាំងនឹងជំងឺកូវីដ-១៩។ ផែនការរបស់ពួកគេ គឺត្រូវស្វែងរកការងារធ្វើនៅរាជធានីភ្នំពេញ និងរស់នៅជិតកូនៗរបស់ពួកគេឲ្យបានយូរតាមដែលអាចធ្វើបាន។ ទោះបីជាយ៉ាងណាក្ដី ដូចគ្នានឹងពលករចំណាកស្រុកជាច្រើននាក់ផ្សេងទៀតដែរ ប្រសិនបើពួកគេមិនអាចរកប្រាក់ចំណូលបានគ្រប់គ្រាន់ជាមួយនឹងការងារ ដែលពួកគេរកបាននៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា ពួកគេអាចត្រូវវិលត្រលប់ទៅប្រទេសថៃវិញ។ សម្រាប់ពេលនេះ ស្រីអនមានអារម្មណ៍កាន់តែមានសុវត្ថិភាពជាងមុន។ ដោយមើលឃើញថាប្រជាពលរដ្ឋភាគច្រើននៅក្នុងសហគមន៍របស់គាត់បានចាក់វ៉ាក់សាំង ហើយសាលារៀនបើកទ្វារឡើងវិញ គាត់មានអារម្មណ៍ពោរពេញទៅដោយក្ដីសង្ឃឹមចំពោះអ្វីៗដែលឆ្នាំ២០២២ អាចនាំមកឲ្យគាត់ និងគ្រួសារ។
